مالاریا،تلخ وعبوس،ولی هنرمندانه و سینمایی!
مالاریا تازه ترین ساخته سینمایی پرویز شهبازی که توانایی های سینمایی او و قابلیت های هنری فیلم هایش،اغلب توجه برانگیز بوده است،به دلیل موضوعی که دستمایه داستان خود قرارداده و فضایی که تصویر کرده و قصه ای که روایت می کند، تلخ وعبوس است.این تلخی وعبوسی،بافته تصوروخیال وسیاه بینی کارگردان مالاریا نیست که بستری واقع گرا برای تعریف هشیارانه سینمایی یک داستان غم انگیزاست. مالاریاهم درکل درامتداد سینمای شهبازی قراردارد. باآنکه بازی افراطی بافرم وروایت سینمایی درآن،برجسته است والبته کوشش های مستمراورا در تداوم تجربه زبان و بیان های مختلف و گاه شخصی سینمایی نشان می دهد،اما زیاده روی دراین مسیر، شهبازی وسینمایش را رو به جلو نشان نمی دهد.درمالاریا هرچنداز تعلیق های سینمایی تاثیرگذار مشابه دیگر آثارشهبازی بویژه نفس عمیق چندان خبری نیست،لیکن درحد نیازقصه وسرپایی فیلم ازآن بهره مند است. مالاریا درمجموع از کارگردانی خوب،بازی های بالای متوسط وحرف های شنیدنی و تصاویر دیدنی برخورداراست و نسخه ای که ازآن به اکران درآمده ودرخارج ازکشوردیده و تحسین شده است،به مددبازنگری و تدوین مجددسرتراز نسخه نمایش داده شده درجشن پاره موسوم به فجر است.مالاریا بابضاعت به نمایش در آمده کنونی،ازمنظرسینمایی و حضورجهانی،شایسته ترازفیلم پراشکال و متوسط نفس برای شرکت درمراسم اسکار بوده است.